Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/227

 Jeden wysoki, wiotki, złotowłosy, o twarzy natchnionej i czarnej przepasce na oku, drugi — mały, ponury, kulawy. Mieli po czternaście lat najwyżej i byli uczniami gimnazjum.
 — Dlaczego kulejecie? — spytał kapitan.
 — Stara rana, którą otrzymałem we Lwowie, krwawi — odpowiedział chłopak, prostując się.
 — Idźcie do szpitala na opatrunek! — rzekł Małachowski.
 — Nie, panie kapitanie, bitwa może lada chwila wybuchnąć. Mogę jeszcze pójść na bagnety!
 — Jak chcecie, — szepnął oficer, z podziwem patrząc na ochotnika.
 — Co się wam przytrafiło z okiem? — spytał złotowłosego chłopca.
 — Mam zapalenie tęczówki. Boli oko i razi mnie światło — odpowiedział.
 — Jakież mogli przyjąć was do wojska?! — zawołał Alfred.
 — Nikomu o tem nie powiedziałem, zapisując się na ochotnika. Objaśniłem, że zaprószyłem oko piaskiem...
 Małachowski nic nie powiedział i odszedł, coraz bardziej zdumiony i wzruszony.
 Rozumiał, że marzenia twórcy legjonów ziściły się. Cała Polska, wszystkie dusze polskie zostały poruszone i porwane do wspaniałego lotu.
 Przekonało go o tem w godzinę później nowe zajście.
 Ze wsi przybiegł parobek i doręczył list, wzywający kapitana na chwilę rozmowy.
 Podpisane nazwisko było znane Małachowskiemu, więc poszedł.
 W chacie ujrzał sędziwego, pochylonego pod brzemieniem lat starca o poważnem, wspaniałem obliczu, i małą, drżącą, wiekową damę.
 — Przepraszamy, że odrywamy kapitana od zajęć, lecz pan nam tego nie będzie miał za złe... — rozpoczął starzec.
 Małachowski w milczeniu ukłonił się.
 — W pułku dowodzonym przez pana, znajduje się nasz wnuk — ochotnik Stanisław Romer...