Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/23

z Rosją i wrogiem wszystkich Rosjan. Przepraszam pana za tę obrazę, która go osobiście nie dotyczy. Zresztą, jeżeli pan tego nie rozumie, może pan żądać ode mnie satysfakcji.
 — Czego? — zapytała zdziwiona Manon.
 — Satysfakcji — powtórzył Alfred. — Inaczej pojedynku...
 — Pfy! — parsknął Borys. — Nic mnie to nie obchodzi. Nie chce podawać ręki, niech nie podaje. Nie zależy mi na tem...
 — O! wyrwało się Joemu.
 Wszyscy spojrzeli na syna lorda.
 — Co takiego? — spytali go.
 Anglik pogardliwie skrzywił usta i podniósł ramiona.
 Zdawało się, że chce przemówić, lecz rozmyślił się i, podniósłszy ramiona jeszcze wyżej, umilkł.
 — Zagrajmy partję! — zaproponowała dziewczynka.
 Podzielili się, ciągnąc losy. Alfred grał z Manon. Wszyscy zrozumieli, że mieli przed sobą wspaniałego gracza. Przeciwna partja przegrała wszystkie sety.
 — Jesteś rekordsmanem, Alfredzie? — rzekła Manon, odrazu przechodząc na „ty“.
 — O nie! — odparł chłopak. — Dużo grałem w tennisa.
 — W jakim sporcie się trenujesz? — spytał Hans.
 — Biję się na szable i florety, a także strzelam — odpowiedział. — W Biarritz wziąłem nagrodę za strzelanie z karabinu.
 Zamiłowanie do tak wojowniczego sportu zjednało w grupie szacunek dla Alfreda.
 — Chcesz iść do wojska? — zapytał Hans.
 — Może zamierzasz stać się sławnym myśliwym? — dodał Joe.
 — Chcę się bić za swoją ojczyznę, ale gdzie i jak, tego jeszcze nie wiem. Staram się tylko być gotowym — powiedział Alfred cichym głosem.
 — Ja będę marynarzem, a gdy otrzymam stopień oficerski, popłynę, jako dowódca podwodnej łodzi — rzekł Hans. — Nowy rodzaj statków. Jest to niebezpieczne, ale ciekawe pływanie!