Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/244

 Panny... de Chevalier i... — zaczął Rosjanin i nagle umilkł, opuszczając jasne oczy. — Chciałbym się spotkać z nią.
 — Czekam właśnie na nich, bo wnet muszą wyjść... — rzekł Wilson. — Ale, ale! Już widzę ich. Hallo! Hallo, Henry!
 Do wymachującego kapeluszem Roya szła Manon, podtrzymywana pod rękę przez chłopczyka lat dwunastu.
 — Well! — zawołał Roy. — Czy pani poznaje...
 — Pan Borys Suzdalskij... — przerwała mu Manon. — Zmienił się pan, lecz poznałabym go zawsze, gdyż oczy pozostały te same...
 Podniósł i zatrzymał na niej płonący, męczeński wzrok.
 Manon dostrzegła w nim gorący wyrzut i ból.
 — Może się mylę... — szepnęła, — lecz poznałam pana odrazu...
 Uśmiechnął się łagodnie i nieśmiałym ruchem uścisnął rękę Manon.
 Borys nie spostrzegł Henryka, który stał przed nim i bacznie oglądał go.
 Po chwali chłopak pociągnął matkę za rękę i szepnął:
 — Chodźmy, mamusiu, chodźmy prędzej... ja się boję!...
 To powiedziawszy, odszedł i zdaleka z przerażeniem w oczach przyglądał się nieznajomemu.
 Borys pośpiesznie i z zakłopotaniem pożegnał znajomych i odszedł skulony, nagle zgnębiony.
 — Co się stało z tym wspaniałym niegdyś oficerem? Taki był przystojny i pewny siebie? — zapytał zdumionym głosem Wilson.
 — W Rosji dzieją się straszne rzeczy, które złamały niejedną duszę! — szepnęła Manon, ze współczuciem patrząc za migającą w tłumie czarną postacią Borysa.
 — Ludzie, odwiedzający Rosję, przywożą sprzeczne wiadomości, — zauważył Amerykanin.
 — Powodem tej sprzeczności są naiwność lub szalbierstwo! — odparła z przekonaniem. — Jedni widzą tam tylko tyle, co im zechcą pokazać bolszewiccy ko-