Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/262

 Gdy wynikała kłótnia pomiędzy dziećmi, chłopak natychmiast posępniał i odchodził. Na widok bójki bladł i szybko oddalał się, ze wstrętem kurcząc twarz.
 Spostrzegł to Neuville i ostrożnie, żeby nie spłoszyć przewodniej myśli wychowanka, zapytał go o to.
 — Patrząc ludziom w oczy, — wiem, czy są oni dobrzy, czy źli. W oczach bijących się, lub kłócących chłopców widzę zawsze złe, czarne duchy...
 — Boisz się ich?
 — Nie! Chcę zwalczyć je, ale przedtem muszę być na szczytach gór i spotkać tam białe duchy — odpowiedział chłopak.
 W istocie, Henryk nie był bojaźliwy, o czem Neuville przekonał się naocznie.
 Pewnego razu siedział na ławce, czytając książkę. Nagle doszedł go poważny głos Henryka.
 — Zostaw mnie w spokoju i odejdź! — mówił chłopak.
 Neuville obejrzał się.
 Jakiś wyrostek stał przed Henrykiem i, patrząc drwiąco na niego, powtarzał:
 — Okularnik! Okularnik!
 Chłopak wyprostował się i rzekł do napastnika:
 — Czyż nie rozumiesz, że skoro mam krótki wzrok, muszę nosić okulary? Nigdy nie słyszałeś o tem?
 — Okularnik! Okularnik! — śmiał się wyrostek, wskazując na niego palcem. — Ślepy okularnik!
 — Jesteś starszy ode mnie, a taki niemądry, jak małe dziecko! — upomniał go Henryk. — Czyż nie masz tu nic zabawniejszego i ciekawszego nade mnie?
 — Okularnik! — wrzasnął napastnik.
 — Popatrz dokoła! Jakie piękne jezioro! Jak przeglądają się drzewa w jego zwierciadle! Jak połyskują lodowce na górach! Czyż tego nie widzisz i tylko ja zabawiam ciebie?
 — Okularnik! Okularnik prawd kazanie! — zawołał wyrostek i usiłował jedną ręką przyciągnąć do siebie chłopca, drugą zaś zerwać mu szkła.
 Henryk zręcznie wyślizgnął mu się i zapytał:
 — Nie przestaniesz dokuczać mi?
 — Nie, uczony okularniku, nie! — mówiąc to, brutal znowu wyciągnął ręce.