Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/264

 Henryk de Chevalier robił szybkie postępy w naukach, a także w muzyce, do której miał duże zdolności i prawdziwe zamiłowanie.
 W zadziwiającej harmonji rozwijał się fizycznie i umysłowo, a serca otaczających go i nawet przygodnych znajomych coraz bardziej lgnęły do niego.
 Nad wieczorem, gdy w kawiarni przed cudzoziemskiem towarzystwem niespodziewanie wystąpił Łaski, Henryk z Neuville’em powracali z dalekiej przechadzki. Profesor opowiadał mu o Alpach, a zachwycony chłopak zwracał pałające oczy ku łańcuchowi zaróżowionych śnieżnych szczytów, marzył o chwili, gdy wstąpi na nie i ujrzy nieznane światy.
 Przechodzili przez park angielski.
 Nagle Henryk zatrzymał się koło barczystego pana, stojącego przy fontannie.
 Nieznajomy stał bez kapelusza i okrągłą, mocną głowę podniósł wysoko.
 Widocznie, zapatrzył się na biały turban Montblanc i na siwe pasma mgły, majaczące na czarnych zboczach.
 W niebieskich, wesołych oczach był spokój i zachwyt.
 — Ten pan dziś pięknie mówił... — szepnął Henryk, dotykając ręki nauczyciela.
 Neuville poznał Stresemanna.
 Henryk śmiałym krokiem zbliżył się do ministra i, zaglądając mu w oczy, spytał:
 — Pan, z pewnością, widzi, dobre, białe duchy gór?
 Stresemann popatrzył na chłopaka i, namyśliwszy się, odparł szczerym głosem:
 — Nie, moje dziecko, nie widzę, niestety!
 — Jaka szkoda! — zawołał Henryk. — Gdy pan mówił dziś, myślałem, że pan może widzieć dobre duchy, którym drogę zagradzają złe demony, czające się w ciemnych szczelinach...
 — Nie! nie widzę! — powtórzył Stresemann i westchnął mimowoli.
 Westchnieniem odpowiedział mu też Henryk i stał bezradnie, nie wiedząc, co ma dalej robić.