Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/266

 Nagle umilkł i rzekł, smutnie potrząsając głową:
 — Jak to źle, że dobre duchy spotkać można tylko na szczytach gór! Nie każdy tam może zajść...
 Neuville spojrzał w pociemniałe oczy chłopaka i położył mu rękę na ramieniu.
 — Nie martw się, mały przyjacielu! Tu na ziemi są też dobre duchy...
 — Dlaczegóż nie widzę ich? — zapytał chłopak.
 — Pokrył je pył, stały się szare lub brunatne. Trudno je poznać w tłumie ludzi! — odpowiedział profesor.
 — Dlaczego? — dopytywał się Henryk.
 — Bo widzisz, moje dziecko, istnieje na świecie pewien możny pan, który ciągle drży o swoje życie... — mówił Neuville.
 — Drży? Boi się? — szepnął chłopak.
 — Tak! śmiertelnie się boi. W dzień chodzi otoczony wojskiem, policją, sługami, a w nocy — zamyka wszystkie drzwi i okna w domu i nie śpi...
 — Biedak! — zawołał Henryk.
 — Pewnie, że biedak! — zgodził się nauczyciel. — Biedak, bo wie, że jeżeli się nie zmieni, nic go nie uchroni od zguby i że nikt po nim płakać nie będzie.
 — Jak się nazywa ten pan?
 — Nie znasz go jeszcze, mój mały! Na imię mu — kapitał.
 — Cóż on złego zrobił białym duchom? — pytał chłopak.
 — Widzisz: żeby skrzywdzeni przez niego ludzie nie mieli czasu na obmyślenie napadu na niego, możny pan ogłosił: „pracujcie cały dzień i całą noc, a ją będę za to płacił!“ Ludzie zaczęli w pośpiechu pracować i, zmordowani, słabi, już nie myślą o kłótni z możnym panem. Ma on w ten sposób ład i spokój na ziemi... — mówił Neuville z uśmiechem.
 — Rozumiem! — zawołał Henryk. — Biedne białe duchy zmuszone są też pracować w pośpiechu i dlatego okrył je pył?
 — Właśnie! — zgodził się Neuville.
 — Więc nikt ich nie pozna?... — westchnął chłopak.
 — Kto ma dobre oczy, ten spostrzeże je w najgęstszym tłumie.