Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/32

 — Mój ojciec uczyniłby to samo! — zawołał Hans, potrząsając głową.
 — Jesteście silnemi narodami, mającemi swoje państwa i rządy, więc, na szczęście dla was, zdarzyć się to nie może ani w Anglji, ani w Niemczech. My zaś jesteśmy tymczasem słabi, znosimy zatem długo znęcanie się i krzywdę, aż póki ktoś śmielszy nie zabije wroga. Tak postąpił mój ojciec, tak też będę czynił i ja, gdy dorosnę!
 Znowu zapanowało milczenie.
 Przerwał je Alfred zimnymi, twardym głosem:
 — Niech teraz odpowie ten... Rosjanin, ojciec którego jest jednym z krzywdzicieli, czy nie za to został śmiercią ukarany mój ojciec — Seweryn Małachowski?
 Borys długo milczał, aż odpowiedział nareszcie:
 — Tak... ale to wszystko jedno, bo ojciec jego był zbrodniarzem.
 — O! — mruknął Joe i pogardliwy uśmiech skrzywił wąskie usta chłopca.
 — Nie!... — podtrzymał go Hans. — W tem jest coś innego... Coś jak na wojnie...
 — Panna Corday też zabiła kogoś, a pamiętam, jak mamusia płakała, czytając o niej książkę! — dodała Manon.
 — Dziękuję wam, że zrozumieliście mnie! — szepnął Alfred i, nagle skoczywszy ku Borysowi, z rozmachem uderzył go w twarz.
 — Wisielec! — ryknął wyrostek, rzucając się na przeciwnika.
 Rozpoczęła się bójka.
 Nikt nie wątpił, że Alfred ulegnie, gdyż po każdym ciosie rozrosłego Borysa zataczał się i padał, krew ściekała mu z nosa i czoła, lecz zrywał się z ziemi i napadał ruchami szybkiemi i zwinnemi, coraz zręczniej unikając ciosów i zadając je.
 Pojedynek się przeciągał.
 Przeciwnicy walczyli w milczeniu. Godzina była już późna i nikt z publiczności nie zaglądał do ustronnej alei, gdzie toczył się bój.