Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/87

 Zrozumiał Borys, że przegrał kampanję, więc zaczął ratować sytuację.
 — Pani mi wybaczy, panno Manon, moje uniesienie? Napadają mnie takie chwile rozpaczy, głuchej beznadziei... — mówił wyciągając dłoń do dziewczyny.
 — Naturalnie — odparła swobodnie. — Bardzo żałuję pana, ale mam nadzieję, że wszystko minie pomyślnie bez śladu. Teraz powracajmy, bo, z pewnością, rodzice marzą już o powrocie do domu.
 Gdy przechodzili przez taras, ujrzeli Joego i Roya Wilsona. Młodzi ludzie spostrzegli powracającą parę i w milczeniu przyglądali się jej.
 — O! — mruknął Anglik, pogardliwie wznosząc ramiona i mocno zaciskając wargi.
 — Devil! — wyrwał się Royowi energiczny okrzyk.
 Spojrzeli na siebie uważnie.
 — Białe lilje nieraz niespodziewanie szybko tracą właściwy sobie aromat, my dear! — zauważył Joe ze zgrzytliwym, szyderczym śmiechem.
 — Devil! — powtórzył Amerykanin i z wściekłością tupnął nogą.
 — Well? — spytał Joe, wciskając sobie do oka monokl. — Co się stało?
 — Nic! — odparł Roy. — Nie powinno mnie to obchodzić, a jednak czuję wielką przykrość...
 Młody dyplomata wciąż patrzał pytająco.
 — No, taką naprzykład, jak gdybym ujrzał bardzo urocze dziecko, które dopuszcza się ohydnej zbrodni, albo...
 — Albo? — powtórzył Joe.
 — Albo... piękny obraz, który bezczelny malarz zamazuje pospolitą farbą olejną... — szepnął.
 — Yes! — syknął Anglik i poklepał przyjaciela po ramieniu.
 — Devil! — z wybuchem zakończył rozmowę Roy Wilson i okrył się obłokiem dymu, pyknąwszy fajką całą siłą płuc.
 Na sali Manon ujrzała Hansa von Essen, siedzącego przy panu de Chevalier. Rozmawiali z ożywieniem.
 Dziewczyna przypomniała sobie przyjaźń i zaufanie, które odczuwała dla silnego i szczerego chłopaka. Jednak