Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/99

lanty... A później bal w kasynie genewskiem... bezczelna twarz Rosjanina, zmieszanie i rumieńce na twarzy Manon, zmięta róża na piersi... Nowa rana — rozczarowanie i pogarda dla tej, przy której żywiej biło jego serce...
 — Czekaj! — pomyślał Hans. — W Paryżu pokażę, jak się burzy Patrie-en-fleurs!
 Stracił humor i powiedział kilka przykrych zdań, złośliwie patrząc w przerażone oczy bladej sąsiadki.
 W tej chwili z hałasem odsuwanego krzesła wstał pułkownik Volkmann i, podnosząc kieliszek, krzyknął:
 — Za zdrowie jego cesarskiej mości — Wilhelma II! Niech żyje!
 Wszyscy w pośpiechu zerwali się na równe nogi i z okrzykami „Hoch!“ pili do dna.
 Tylko hrabina Debausse nie ruszyła się z miejsca. Siedziała sztywna i obojętna.
 — Proszę wstać! — wrzasnął, podbiegając do niej, major Zuhalten.
 Obrzuciła go ponurem spojrzeniem i pozostała na swojem miejscu.
 — Wstać! Wstać! — krzyczał, tupiąc nogami, pijany major.
 Pułkownik Volkmann obejrzał się. Iskry gniewu mignęły mu w oczach. Już otworzył usta, gdy Hans, pochylając się przez stół, — rzekł do niego:
 — Fryderyku, daj jej spokój!
 Volkmann, jeszcze dość trzeźwy, wyprostował się i rzekł głośno:
 — Za obrazę majestatu cesarza Niemiec, zostanie pani aresztowana i odstawiona do sztabu armji. Adjutant Preusker!
 Młody oficer podbiegł i stanął wyprostowany.
 — Proszę natychmiast sporządzić doniesienie i odesłać tę kobietę do sztabu!
 Preusker skinął na hrabinę i wraz z nią opuścił salę.
 — Znasz tę starą? — zapytał ze śmiechem Volkmann, patrząc na Hansa.
 — Niezupełnie! — odparł swobodnie. — Wiem tylko, że jej syn wychowuje się w Ameryce, więc mógłby być hałas niepotrzebny i szczekanie po gazetach.