Tuggurtu i wykrył śród nich Barbus Figuensis, Hemichromys bimaculatus i Zilapia zilli.
Ten fakt, że ryby, zjawiające się z podziemnych basenów, nie są pozbawione organów wzrokowych i anatomicznie i fizjologicznie nie różnią się od ryb tegoż gatunku, przebywających w rzekach środkowej Afryki (a także w Syrji, Palestynie i w Zambezie), dowodzi, że połączenie głębokich basenów wodnych Sahary z rzecznym systemem centrum Kontynentu powinno istnieć.
Opisując swój pobyt w oazie Tolga, wspominałem o sumie (Clarias Lazera), którego spotkano też podobno w tym samym basenie rzeki Igharghar, chociaż za ojczyznę jego uczeni uważają spokojne, błotniste laguny południowego Nilu.
W rejonie Biskry znaleziono także słynną „żmiję Kleopatry“, czyli Kobrę Hindusów, która jest wężem strefy równikowej.
W małym stawku, położonym w łożysku rzeki Mihero, wykryty został ostatni okaz krokodyla saharyjskiego, znacznie już zdegenerowanego, lecz posiadająjącego charakterystyczne cechy anatomiczne swego pierwowzoru środkowo-afrykańskiego.
Wszystko to skłoniło paleontologów i zoologów do twierdzenia, że za Atlasem istniała tak zwana „fauna Zambeze“, której charakterystycznym przedstawicielem jest osławiony przez historyków rzymskich — słoń kartagiński[1].
W obecnych czasach myśliwy, przecinający Saharę, niewiele dozna tu rozkoszy. Nieliczne stadka gazeli zrzadka tylko majaczą na horyzoncie, gdzieś w pobliżu oazy mignie zając, gdzieś od umierających skał dochodzi chichot hieny lub wycie szakala. Jako o wypadku wyjątkowym myśliwy usłyszy o zjawieniu się geparda (Felis jubata), który z nadzwyczajną szybkością przenosi się z miejsca na miejsce, ścigając ga-
- ↑ E. F. Gautier, l. c. Flamand. Recherches sur le Haut pays de l’Oranie, Lyon, 1911.
