szczep, który podbił pierwotnych mieszkańców Sahary — negrów.
Ci koczownicy przechowali do XX-go stulecia głębokie ślady cywilizacji pierwotnej ludzkości. Tak, jak w zaraniu życia ludzkości, Tuaregowie drążą i wygładzają kamienie, robiąc z nich bransolety — zwyczaj, przejęty z pewnością od Egipcjan, i posługują się siekierami o rękojeściach typu neolitycznego[1].
Śród Tuaregów można spotkać jeszcze zastosowanie tabu[2], który ma ścisły związek z totemizmem[3], naprzykład nie używają oni jako pożywienia mięsa barana, nazywając go „swoim wujem“. W społeczeństwie Tuaregów przechowały się do dnia dzisiejszego ślady matrjarchatu, — głową rodziny jest nie ojciec, lecz wuj, wszelkie prawa dziedzictwa są związane z kądzielą. Tuaregowie należą do różnych sekt i herezyj muzułmańskich, lecz posiadają jednocześnie w swoim kulcie pozostałości pogaństwa; trudnią się wyłącznie pasterstwem, polowaniem i rzemiosłem wojowników, pod tym względem mając dużo wspólnych cech ze szczepami kaukaskiemi, do których też podobni są z powierzchowności. Gdy spotykałem Tuaregów przypominałem sobie zawsze „auły“[4] kaukaskie, należące do szczepów Osetynów, Dagestańców, Kabardyńców i szczególnie Imeretynów, gdzie mężczyźni są taksamo zapalonymi jeźdźcami, wojownikami, myśliwymi i bandytami.
P. komendant Cauvet w „Bulletin de la Société de Géographie d’Alger“, NN. 100 i 101 — umieścił bardzo interesujące studjum nad kaukaskiem pochodzeniem Tuaregów, starając się dowieść, że genetyczne pokrewieństwo pomiędzy nimi a ludami europejskiemi jest
