(mieszkańcy z nad brzegów Manycza) — na Iszaramaten; Tarki (miasto przy ujściu Tereka) — na Tarka; Derbent — na Tarbent; Diggor (szczep Osetynów) — na Diggera; Lekh (szczep lezgiński) — na Lekh; Darghoa (inny szczep lezgiński) — na Dargho; Tmutarakan (miasto) — na Tetmotarek; półwysep Taman — na Taman-russet; Kaukaz (grzbiet górski) — na Ikazkazen; Kutais (miasto) — na Ikutissen; Gillei (starożytny nekropol w pobliżu Tyflisu) — na Gillai; Iber (stara nazwa Gruzinów i Imeretynów) — na Ibbaren.
Bardzo interesujące byłyby poszukiwania dawnych podań tego szczepu w celu wynalezienia w nich wspomnień o dawno porzuconych miejscowościach ojczystych i długiej tułaczce, odbytej z Kolchidy, jak się nazywał Kaukaz, do Ea czyli Tripoli, dokąd przybyli najpierw ci emigranci, i do Fazanji, czyli teraźniejszego Fezzanu, o których wspominają starożytni historycy.
Istnieje u Tuaregów jeden zwyczaj, na który wskazuje p. H. Basset[1], a który wydaje mi się bardzo znamiennym dowodem folklorystycznej łączności pomiędzy tym szczepem a mieszkańcami Kaukazu. Jest to tak zwany „Ahal“, czyli zgromadzenie nieżonatych mężczyzn, a także nie mających żadnych obowiązków rodzinnych kobiet, a więc wdów, rozwódek i dziewczyn. Na takich zgromadzeniach odbywa się miłosne współzawodnictwo, które jednak zasadniczo różni się od brutalnych przejawów tego rodzaju zjawisk. Konkurenci podczas „ahal“ walczą wyłącznie swoim talentem poetyckim, lub zdolnościami satyrycznemi, a także muzyką i tańcami.
Francuscy autorzy[2] jednogłośnie twierdzą, że każdy Tuareg jest poetą, składa mniej lub więcej barwne wiersze o przebytej niedawno podróży, o sto-
