Inny książę — Narymunt II Olgierdowicz, brat Jagiełły, pisał się „dux de Pińsko“, lecz to nie pomogło mu w utrzymaniu swej ojcowizny, którą wcielono do ziem wołyńskich, a wkrótce — do województwa Brzeskiego. Później działy się tu rzeczy zwykłe i małe, aż w r. 1527-ym znowu wypłynęło imię Pińska i posłyszano o Polesiu, gdy to Konstanty Ostrogski do nogi wyciął pod tem miastem dwudziestotysięczny czambuł Tatarów. W r. 1648-ym grasowały tu watahy buntowniczych kozaków bat’ki-hetmana Chmielą, a że Pińsk sprzeniewierzył się haniebnie, został przeto spalony, ludność zaś jego surowo pokarana.
Starowolski, opisując Polesie w w. XVII-ym, maluje je „lasami okrytem, błotami zalanem,“ wysławia jego, „bogactwo w drzewie, miodach, zwierzu“ i rozwodzi się nad handlem targowego Pińska ze
Strona:F. Antoni Ossendowski - Polesie.djvu/24
Ta strona została skorygowana.