co obecnie już poza rubieżą tej kniei pozostał, bierze początek Jasiołda, aby, połączywszy się z Prypecią, odbyć daleką drogę i korytem Dniepru wpaść w objęcia morza Czarnego. W uroczysku „Orłowe Błoto“, na wschodniej krawędzi puszczy, biją spod ziemi źródła Narwi, wpobliżu w bagnach rodzi się Narewka, dzieląca puszczę na dwie niemal równe części, na południozachodzie zaś przepływa rzeczka Leśna, wpadająca do Bugu. Wody tych rzek, przyjmujących do swego koryta liczne drobniejsze potoki, wylewają się do Bałtyku, należąc do dorzecza Wisły.
Pierwszym dziejopisem, wspominającym o puszczy Białowieskiej był Długosz. Prawdopodobnie już w połowie w XV-go słynął w tych borach i lasach zbudowany przez Giedymina, Kiejstuta czy innego księcia litewskiego, zamek o białej wieży. Z jakiegoś niewiadomego powodu ludność puszczańska zapomnieć jej snadź nie mogła, skoro całej puszczy nazwę tę nadała. Starożytni pisarze mówili o tej puszczy — że stoi w miejscu „od ostrości powietrza — smutnem i z powodu sprośnych bagnisk i okropnych lasów, z powodu dziwów, które w swem łonie przechowywało, — dzikiem, gdzie ptactwo, dziki zwierz i człowiek,
Strona:F. Antoni Ossendowski - Puszcze polskie.djvu/151
Ta strona została uwierzytelniona.
