Strona:F. Antoni Ossendowski - Puszcze polskie.djvu/189

wotną zaś ludność jej stanowiła Ruś Czarna, która to w r. 1264 koło miasta Bielska rozbiła Jadźwingów, władających tą ziemią. W w. XIV puszcza przeszła do Litwy, lecz książęta jej, spokrewnieni z ruskiemi rodzinami panującemi, nie wyparli stąd osadników wschodnich. Uczynili to dopiero potomkowie Jagiełły, którzy skierowali tu Mazurów, osiedlających się na północy Puszczy Białowieskiej. Od tych osadników wywodzą się Podlasianie, nietylko włościanie ale i drobna szlachta, której potomkowie do dnia dzisiejszego przetrwali w powiecie bielskim i w samem mieście. Oni to wytrzebili puszczę, która ciągnęła się aż pod Wysokie Mazowieckie i Ciechanowiec nad Nurcem. Teraz znaczniejsze resztki tej puszczy pozostały pomiędzy szosą Bielsk—Siemiatycze, szczególnie zaś nad wysokiemi, lesistemi brzegami Bugu, gdzie przechowały się jeszcze skrawki dawnych borów. Ziemia bielska posiada znaczną ilość miejsc przedhistorycznych, odnoszących się zapewne do początków kolonizacji ruskiej i mazurskiej. Liczne groby, grodziska i kurhany rozrzucone są po całym powiecie. Samo miasto, leżące przy połączeniu rzeki Białej i Bielanki znane jest od w. XIII. Wojny z kneziami ruskimi i Szwedami nieraz burzyły Bielsk. W roku 1643 został ufundowany tu klasztor karmelitów i w tym samym okresie — kościół farny z kilkoma starożytnemi obrazami. W r. 1664 na mocy nadania — miasto wraz ze starostwem i leśnictwem przeszło do Marji Ludwiki, małżonki króla Władysława IV. W lasach istniały już wtedy liczne wsie mazursko-podlaskie — one to przyczyniły się do uszczuplenia puszczy. W r. 1775 starostwo i miasto na podstawie dekretu królewskiego stało się własnością Izabelli z Poniatowskich, Bra- Skan zawiera grafikę.