mazurskiego do wielkich dolin, puszcza ma wygląd kraju płaskiego, opadającego powoli ku dolinie Narwi i jej prawych dopływów. Tam i sam ciągną się piasczyste pagórki pochodzenia lodowcowego, rozmieszczone między błotnistemi dolinami i torfowiskami, gdzie rosną sosny karłowate, mchy torfowe, bagno, łochynia, żórawina i trzciny. W warstwach piasczystych, przeciętych pasmami torfów, znajdują się pokłady rudy darniowej i bursztynów. Pas najbogatszy w „złoto północy“ ciągnie się od granicy Prus Wschodnich przez Myszyniec i Ostrołękę. Lasy Zielonej puszczy są przeważnie iglaste, co właśnie spowodowało nadanie jej tej nazwy. Tylko w moczarowych rewirach, jak zwykle, do sosen dołączają się świerki i drzewa liściaste, aż zapanuje niepodzielnie czarnolesie. Lasy iglaste składają się przeważnie z sosen; świerki są tu znacznie rzadsze. Co do drzew liściastych, nie tworzących jednak większych skupień, to przeważają czarne olchy, pomieszane, w zależności od gleby i stanu wód podskórnych, z brzozą, sosną i świerkiem. Krajobraz puszczański — płaski i jednostajny — nie posiada wybitnej malowniczości, chociaż wiecznie zielone bory gęste podszycie jałowcowe, rozrzucone tam i sam jeziora — z nich największem jest Serafin — i szmaragdowe łąki nadrzeczne mają jednak
Strona:F. Antoni Ossendowski - Puszcze polskie.djvu/204
Ta strona została uwierzytelniona.
