odegrało tu pierwszorzędną rolę zamiłowanie carów i wielkich książąt do polowań na grubego zwierza, ukrytego w ostępach puszczańskich. Wprowadzono niebawem ochronę lasów i zwierzostanu, co przetrwała aż do wielkiej wojny światowej roku 1914—18. Bitwy, staczane na terenach Suwalszczyzny, Grodzieńszczyzny i Polesia, o czem do dzisiejszego dnia świadczą ślady wypalonych niegdyś lasów, obszerne poręby, okopy i zasieki, najeżone drutem kolczastym — zadały puszczy ciosy straszliwe. Odwrót wojsk rosyjskich, a szczególnie okupacja Polski przez armję niemiecką zagrażały w pewnych okresach wprost bytowi naszych puszcz. W dobie wojny pozycyjnej, rezerwy znajdujące się na tyłach armji linjowej, przemianowywano niejednokrotnie na drwali. Pod ich siekierami padały potężne, sędziwe olbrzymy leśne; wybudowane tartaki w Hajnówce i puszczy Augustowskiej przerabiały piony dębów, sosen, świerków i jesionów na różne gatunki towaru drzewnego, kolejki wąskotorowe podwoziły kloce, belki i podkłady do stacyj węzłowych, skąd zrabowane nam drzewo wysyłano do Niemiec. Ogromne przestrzenie leśne — ogołocono z drzew lecz mimo to pod opieką naszych leśników bory i grondy dźwignęły się już z grobu niemal i zasklepiają zadane im ra-
Strona:F. Antoni Ossendowski - Puszcze polskie.djvu/35
Ta strona została uwierzytelniona.
