Strona:F. Antoni Ossendowski - Szkarłatny kwiat kamelji.djvu/185

dzieje się pod jego promieniami, — odparła gejsza.
 — Dlaczego patrzyłaś na mnie? — pytał dalej.
 — Gdy słońce świeci, oczy śmiertelników nie widzą gwiazd, tylko jego promienne oblicze! — szepnęła.
 — Jesteś nie tylko piękna i zgrabna, jak sarna leśna, ale i dobrze wychowana, umiesz mówić ładne słowa, — powiedział, uśmiechając się.
 — Ładne słowa nieraz kryją jeszcze piękniejsze myśli! — odpowiedziała zmieszana.
 — Myśli? — powtórzył młodzieniec.
 — I uczucia!... — szepnęła jeszcze ciszej.
 — Robisz mi wyznania miłosne, dzieweczko! — odparł drwiącym głosem.
 — Tak, szlachetny „sanwo“...
 — Mówisz to z taką prostotą, śliczna Kallio Kanni! — zawołał młodzieniec, dotykając jej dłoni.
 — Zachwycona ręka z prostotą zrywa piękny kwiat! — odparła, podnosząc na niego oczy.
 — Chcesz, abym cię wykupił u twego właściciela i miał cię jako kochankę? — spytał pochylając się ku niej młodzieniec.
 — Chcę być kamieniem, który potrąca twoja stopa, sanwo, twoją niewolnicą, zabawką, lecz zarazem twoją radością i szczęściem.
 Młodzieniec wyprowadził ją z tłumu w aleję,