Strona:F. Antoni Ossendowski - Szkarłatny kwiat kamelji.djvu/220

 Odeszli Hidejoszi i wierny Jejas, a w kilka dni później po całym kraju szalała krwawa wichura. Wojownicy Hidejoszi mordowali bez litości żółtych i czerwonych mnichów i kapłanów Buddy i palili klasztory i świątynie, jakgdyby dżuma straszliwa kryła się w ich murach.
 Gdy Hidejoszi doniósł Nobunadze, że wszystko już skończone, władca zechciał odwiedzić najbliższy klasztor, zburzony z jego rozkazu.
 Pokazano mu około Jokohamy miejsce, gdzie stały świątynie, pagody i domy mnichów.
 Nobunaga stał i patrzył na zgliszcza, gruzy i trupy.
 Nagle do duszy jego zakradło się zwątpienie.
 — Czy dobrze uczyniłem, burząc przybytki Buddy? — pytał siebie z trwogą.
 Długo trwała ta rozterka i walka w duszy, aż Nobunaga padł twarzą na ziemię i zawołał głośno:
 — Budda — Nauczycielu dobrotliwy! Miota się dusza moja i nie mam znikąd odpowiedzi. Błagam cię — uczyń cud, abym wiedział, dobrze, czy źle zrobiłem dla mądrości twojej i dla dobra ludu mego! Uczyń cud!
 Nie zdążył jeszcze skończyć błagania swego, gdy z ziemi, zgliszczami i skrawionemi trupami pokrytej, wyrastać zaczęły lotosy.
 Rosły szybko, pędy puszczając obficie, aż pysznie zielenić się zaczęły piękne liście i ró-