Strona:F. Antoni Ossendowski - Szkarłatny kwiat kamelji.djvu/70

 — Może to lepiej dla ciebie, panie, a może — gorzej... — szepnął mnich.
 Znowu umilkli.
 — Pójdę już... — rzekł pątnik i podniósł się ruchem znużonym śmiertelnie.
 — Idź, dostojny panie, a wstąp na sam szczyt Fudżi i spojrzyj stamtąd na północ, południe, wschód i zachód — odpowiedział starzec. — Idź z Bogiem!
 Opuścił ciężkie, pomarszczone powieki i pogrążył się w modlitwie.
 Pątnik odszedł.
 Południe już minęło, gdy doszedł do szczytu Fudżi.
 Nie zatrzymał się przy małej kaplicy i schronisku, gdzie mnisi w lecie przyjmowali pobożnych zdrożonych pielgrzymów. Nie ujrzał tu teraz nikogo.
 Wspiął się na nagie, popękane, śniegiem przyprószone skały.
 Szeroko rozwarł ciemne, ponure oczy i spojrzał na dół.
 Na północy oddychał, wznosząc i opuszczając mocarną pierś, ocean, miotający na falach okręty i krypy żaglowe, bijący bałwanami piennemi w wiszary i spychy nadbrzeżne.
 Na południu lśniły się blade tafle jezior, otoczonych ramami ciemnych gajów, łany bez końca i ciemne plamy siedzib ludzkich.