Strona:F. Antoni Ossendowski - Szkarłatny kwiat kamelji.djvu/73

 — Tak... tak, panie! — odpowiedziała, ręce do piersi przyciskając.
 — Spróbujmy... — rzekł, uśmiechając się.
 Milczała...
 Nagle przez szarą, bezbarwną zasłonę mgieł, obłoków i płacht deszczowych przerwało się słońce.
 Nabrał szafiru ocean i skrzyć się zaczął wesoło; rozbłysły szmaragdowe łany i gaje; niebieskie i srebrne pobiegły potoki dokoła; rozegrały się na śnieżnych wydmach Fudżi miljony błyskotliwych, mieniących się ogników, niby diamenty, hojną dłonią rozsypane.
 — Tak, sanwo!... — szepnęła.
 Podali sobie ręce i cicho schodzili ze szczytu świętej Fudżi-Jamy.
 Minęli żebrzącego mnicha, nie spostrzegłszy go.
 Starzec wygramolił się z głębokiej wnęki skalnej i, wyciągnąwszy się na gołych kamieniach, grzał skostniałe członki, uśmiechał się do słońca i do tych dwojga, co szli ręka w rękę, cicho mówiąc do siebie.
 Schodzili ku zielonym dolinom coraz szybszym krokiem, a ruchy ich stawały się pewniejsze i śmielsze.
 Mnich przesuwał paciorki różańca i szeptał z uśmiechem radosnym:
 — Wejdź, człowiecze, na szczyt Fudżi, obejrzyj widnokrąg i zrozum życie do dna, do reszty, do ostatniego drgnienia jego, do najcichszego echa!...