Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-2.djvu/109

 — A jakże wy poznacie, że to, naprzykład, nie zimorodek?
 — A bo mówi.
 — Jakże on mówi, jakim językiem?
 — Ludzkim.
 — A cóż on takiego mówi? — dopytywał braciszek, w którego sprytnych oczach pojawiło się niedowierzanie.
 — Ot dziś mówił, że przyjdzie taki dureń i dopytywać będzie niewiadomo o co. Zanadtoś, bracie, ciekawy.
 — Bolesne słowa wasze — odrzekł, kręcąc głową, braciszek.
 — A widzisz to drzewo? — pytał po krótkiem milczeniu ojciec Ferapont.
 — Widzę, błogosławiony ojcze.
 — Dla ciebie to drzewo, a dla mnie całkiem co innego.
 — Cóż takiego? — szepnął zaciekawiony braciszek.
 — Bywa nieraz, w nocy... Widzisz te dwa sęki... to nieraz w nocy ręce do mnie wyciąga,  ak ramiona krzyża, i szuka mnie temi rękoma, ja widzę to i drżę cały — i straszno mi wtedy, straszno, och straszno!
 — Czegóż straszno, jeżeli to krzyż święty?
 — A jak porwie, tak i do nieba poniesie.
 — Żywego?
 — A cóż to nie słyszałeś o proroku Eljaszu? Tak i mnie zrobić może, obejmie i poniesie.
 Skoro obdorski braciszek powrócił do