Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-2.djvu/49

sprawiedliwości — obstawał przy swojem Smerdiakow.
 — Słyszycie, on powiada, że nie byłoby w tem sprawiedliwości — zaśmiał się Fedor Pawłowicz.
 — Podły on jest! ot co — mruknął posępnie stary Grigor.
 — Co się tyczy podłości, pozwólcie sobie powiedzieć, że nie może tam być podłości, gdzie niema grzechu — odciął się Smerdiakow. — Sami to musicie przyznać, Grzegorzu Wasilewiczu.
 — Ot, kucharskie gadanie! — przerwał pogardliwie stary Grigor.
 — Co się tyczy kucharskiego gadania, to pozwólcie sobie powiedzieć, że nie macie powodu tak mnie przezywać. Bo taki człowiek, coby się wyrzekł wiary chrześcijańskiej, tem samem już i odtrącony jest od Kościoła i religii, i zrównany z poganami, czy nie tak, Grzegorzu Wasilewiczu?
 — Iwan! daj ucho! — zawołał Fedor Pawłowicz.
 Iwan spełnił spokojnie żądanie ojca.
 — On się tak przed tobą popisuje — szepnął synowi — pochwal-że go przynajmniej.
 A potem dodał:
 — Słuchaj, Iwan! ty może sobie myślisz, że ja ciebie kocham mniej, niż Aloszę, ale to nieprawda, kocham cię tak samo. Chcesz koniaczku?
 — Proszę.
 Mówiąc to, Iwan pomyślał, że ojciec już