Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-3.djvu/18

poprawił Śniegirow. — My prości ludzie — dodał szeptem, w charakterze objaśnienia.
 — No! Karamazow, czy jak tam, a dla mnie Czarnomazow, niech siada. A powiedz, panie, dlaczego on pana z krzesła podniósł. Dama, powiada, bez nóg, to nieprawda, mam nogi, tylko spuchnięte, jak wiadra, a sama wyschłam, jak tyczka, kiedyś to ja byłam tłusta, a teraz ot sucha jestem, jakbym igłę połknęła.
 — My prości, prości ludzie — dodał znów Śniegirow.
 — Ach, ojcze! przestań — przemówiła, milcząca dotąd, garbata dziewczyna.
 — Pajac! — burknęła niecierpliwie ruda.
 Obłąkana bredzić coś zaczęła długo i bez związku, przypominając widocznie czasy, gdy mąż jej był jeszcze członkiem armii, a w domu ich goszczono wojskowych dygnitarzy; w końcu utrzymywać zaczęła, że nikt jej obecnie nie kocha, prócz małego Iljuszki, i rozełkała się na dobre.
 — Cicho, mateczko! cicho, gołąbku! — uspokajać ją zaczął Śniegirow, gładząc ją po twarzy i ocierając jej łzy serwetą.
 Aloszy zdało się, że i sam ma łzy w oczach.
 — Cóż, widziałeś pan? słyszałeś? — rzekł opryskliwie, zwracając się do Aloszy.
 — Widziałem i słyszałem — szepnął ten.
 — Papo! papo! cóż się z nim zadajesz, porzuć go, papo! — zawołał nagle malec, podnosząc się z pościeli i wpatrując w ojca gorączkowo błyszczącemi oczami.
 — Niechże ojciec raz przestanie wyprawiać