Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/115

zamilkliście? Opowiadaj dalej — wołała do Maksymowa.
 Miti zaczęło się wreszcie w oczach rozjaśniać, zaczął rozumieć.
 — Niema co tak bardzo opowiadać — podchwycił Maksymow z widocznem jednak zadowoleniem. — I ludzie i wypadki są przez Gogola zmyśleni, a właściwie przedstawieni w sensie alegorycznym.
 — Za cóż was jednak wysiekli? — nalegał Kałganow.
 — A! to zupełnie za co innego. Nie podobało się im to, że byłem uczeńszy od nich. Piliśmy razem w restauracyi, w licznem towarzystwie, a ja zacząłem sypać francuskiemi cytatami, które oni wzięli do siebie.
 — I za to cię wysiekli?
 — A za to, za wykształcenie moje. I za takie rzeczy ludzie mogą skrzywdzić niewinnego.
 — E! dajcie temu spokój — przerwała Grusza. — Myślałam, że będzie co ciekawego, a to! — machnęła ręką z pogardą.
 Słysząc to, Mitia przestał się natychmiast śmiać, jeden zaś z przybyłych powstał i chodzić zaczął po pokoju wielkiemi krokami, z miną człowieka, który znalazł się w niewłaściwej dla siebie kompanii.
 — A ten się znów czego rozchodził? — syknęła ze złością Grusza.
 — Możebyśmy znów zaczęli partyjkę — zaproponował Maksymow.