Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/117

pan tu dziesięć i zaczynaj, a gdybyś przegrał, przychodź pan do mnie, dam zaraz więcej.
 — Dziękuję — wołał radośnie Maksymow i pobiegł śpiesznie do sali, gdzie zasiadano już do gry.
 — Na miejsca, panowie! — zapraszał jeden z przybyłych panów.
 — Nie będę grał — odezwał się Kałganow — przegrałem dopiero co pięćdziesiąt rubli, dosyć na raz.
 — Nie miał pan szczęścia, ale karta może się odwrócić — zachęcał wysoki pan.
 — Ile stawiacie panowie? — pytał Mitia.
 — Nie wiem jeszcze, może sto, może dwieście — odparł pan z fajką.
 — Choćby milion — zaśmiał się Mitia. — Ja na początek stawiam dziesięć rubli.
 — A ja rubelka na kobietkę, na damę czerwienną — dodał Maksymow i, wysuwając z niepokojem swoją damę, przeżegnał się skrycie pod stołem.
 Wygrali obaj. Mitia podwoił stawkę. I szło tak dalej, ale zaczął przegrywać.
 — Przestań pan grać — zawołał nagle Kałganow.
 — Dlaczego? dlaczego? — bronił się Mitia, podwajając wciąż stawkę. — Owszem, idźmy dalej.
 — Przegrał pan dwieście rubli, czy stawiasz drugich dwieście? — pytał jeden z panów.
 — Stanowczo nie pozwolę panu grać dłużej — obstawał Kałganow.
 — Cóż znowu? dlaczego? — upierał się Mitia — owszem, jedźmy dalej.