Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/29

Przyjmiesz, przyjmiesz, sam przecież o to prosiłeś — i rzuciła mu banknot.
 — Naturalnie, że przyjmę — zawołał Rakitin, źle ukrywając zmieszanie — wiadomo przecie, głupi daje, mądry bierze.
 — A teraz cicho mi bądź, Rakitka, bo to, co teraz mówić będę, nie dla twoich uszu. Siadaj sobie tam w kątku i milcz. Tyś nie nasz, i nie kochasz nas wcale.
 — Za cóżbym miał was kochać? — odparł zgryźliwie Rakitin.
 Pieniądze otrzymane od Gruszy wsunął do kieszeni, ale w gruncie był mocno niezadowolony, bo wstyd mu było otrzymywać je w obecności Aloszy. Miał widocznie nadzieję, że Grusza da mu je później, gdy zostaną sami; to też dotąd zachowywał się względem niej o ile mógł najuprzejmiej, udając, że nie rozumie jej pogardliwych przymówek, ale teraz rozgniewał się na dobre.
 — Za cóż to mam was kochać? cóżeście mi dobrego zrobili?
 — Można kochać ot tak, za nic, tak, jak Alosza.
 — Zkądże ty wiesz, że cię Alosza tak kocha? czem ci tego dowiódł?
 Grusza wystąpiła na środek pokoju, z twarzą pałającą i błyszczącemi oczami i poczęła mówić z wielkiem wzburzeniem, a w głosie jej czuć już było cokolwiek histeryczne rozdraźnienie.
 — Ty nas nie rozumiesz, Rakitka, więc milcz, siedź tam cicho w kącie i nie odzywaj się, ty lokajska duszo. A przedewszystkiem zabraniam