Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/91

 — Wynoś się pan do dyabła z takiemi uwagami.
 — Ale cudze pieniądze, wprost z kieszeni, z sakiewki, co?
 — Ukradłem raz matce dziesięć groszy, miałem wtedy lat dziewięć; leżały na stole, wziąłem i schowałem.
 — No i cóż?
 — A nic, nosiłem trzy dni, potem zrobiło mi się wstyd i oddałem.
 — No i cóż?
 — Wybili naturalnie. Cóż pan o to pytasz? A sam ukradłeś co kiedy?
 — Ukradłem — podchwycił przebiegle Mitia.
 — Cóż pan ukradłeś? — pytał ciekawie Perchotin.
 — Dziesięć groszy matce, gdy miałem lat dziewięć, po trzech dniach zawstydziłem się i przyznałem. — Rzekłszy to, Mitia wstał.
 — Proszę pana, czy nie czas już na nas? — zapytał Andrzej, stając na progu.
 — Oczywiście, że czas, jedziemy natychmiast. Słuchajcie jeszcze — wołał, zwracając się do chłopców sklepowych. — Kieliszek wódki dla Andrzeja i kieliszek koniaku, także dla niego. Pudło z pistoletami włożyć mi pod siedzenie. Bywaj pan zdrów, Piotrze Iliczu, a nie wspominaj źle.
 — Wraca pan przecie jutro.
 — Bez wątpienia.
 — A rachuneczek? Czy go pan zaraz zapłaci? — pytał z ukłonem subjekt.