Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-4.djvu/98

mówił po chwili namysłu Andrzej, — Tymosza mówił, że się tam dużo państwa zjechało.
 — Gdzie? na stacyi pocztowej?
 — Nie na stacyi, a w zajezdnym domu, u Płastunowa.
 — Jakto?! więc dużo tam jest ludzi, i któż taki? — pytał Mitia zatrwożony niespodziewaną wieścią.
 — Mówił Tymofiej, że jest tam dwóch panów z miasta, tutejszych niby, i dwóch przyjezdnych zdaleka, a może i kto jeszcze. W karty zaczęli grać, to może jeszcze i nie śpią.
 — W karty mówisz?
 — Dopiero jedenasta godzina, więc może jeszcze nie śpią.
 — Jedźże Andrzeju! prędzej, prędziej — naglił Mttia.
 — Proszę wielmożnego pana, — przemówił nagle Andrzej, — nie chciałbym was tylko rozgniewać, ale widzicie...
 — Cóż takiego?
 — Tam dopiero co Eudoksya Makarówna do nóg wam padała, prosząc za swoją panią i za kimś jeszcze, żeby ich niby nie gubić, a ja, za przeproszeniem wielmożnego pana, wiozę was do nich, to i sumienie odezwało się. Tak jakoś głupio to, niby, powiedzieć, ale boję się, żeby uchowaj Boże, co złego.
 Mitia skoczył z siedzenia i chwycił go az ramiona.
 — Słuchaj ty! Furman jesteś, powozić umiesz?
 — Umiem.
 — Widzisz! to ty rozumiesz, co to znaczy