Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/103

żartach, oschła dusza. Ale rozum ma. No cóż, ze mną już koniec, drogi Alosza.
 — Jutro sąd? Czy naprawdę nie masz żadnej nadziei?
 — Sąd — fraszka, nie o nim myślę, mówiąc, że wszystko przepadło, a o tem, co miałem w głowie.
 — Cóż to było?
 — Ideje, bracie, ideje! Etyka. Wiesz ty co to etyka?
 — Etyka? — zdziwił się Alosza.
 — No tak, taka nauka.
 — Wiem, że to nauka, ale nie potrafiłbym ci jej bliżej określić.
 — A Rakitin potrafi. Rakitin wszystko wie. Ten nie pójdzie na mnicha. Do Petersburga się wybiera karyerę zrobić i zrobi niezawodnie; on do tego majster. Dla mnie zaś wszystko już przepadło, tak, Alosza miły, człowieku Boży, którego kocham nad wszystko. Serce mi drży do ciebie. Powiedz mi, kto to był Karol Bernard?
 — Jakto, Karol Bernard?
 — To jest chciałem powiedzieć Claude Bernard, Klaudjusz Bernard. Co to takiego? Chemik, zdaje się.
 — Przyznam ci się, że nie wiem dokładnie — odparł Alosza.
 — Czort bierz, i ja nie wiem — odparł Mitia — łajdak z pewnością jakiś, wszyscy oni tacy, te Bernardy, dużo się ich teraz namnożyło.
 — Co ci jest, bracie? — pytał niespokojnie Alosza.