Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/121

 — Co to znaczy? jak się uda. Ty mi się nie wykręcaj. Dlaczego przepowiadałeś już naprzód, że dostaniesz ataku tego właśnie dnia i o tej godzinie, a mianowicie w piwnicy. Dowiadywałam się od doktorów i wiem, że ataku epileptycznego nie można z góry przewiedzieć, nie można wiedzieć kiedy i o której godzinie nadejdzie.
 — Czy pan to już zeznał w śledztwie? — pytał spokojnie Smerdiakow.
 — Nie zeznałem jeszcze — krzyknął Iwan, tracąc cierpliwość — ale na pewno zeznam, nie myśl, żebym pozwolił robić ze siebie zabawkę.
 — Jakżebym śmiał robić sobie z pana zabawkę, skoro po Bogu panu jednemu ufam.
 — Dlaczego więc zapowiadałeś swoją chorobę?
 — Nie zapowiadałem, tylko miałem przeczucie.
 — Oznaczałeś dzień i godzinę.
 — Spytaj się pan doktorów, którzy mnie znaleźli, czy stan mój był udany. Opowiedziałem im wszystko, co zaszło przedtem, i pan doktór Warwiński, asystent doktora Hercenszube wytłomaczył wszystkim, że to właśnie to ciągłe myślenie o chorobie, ta ustawiczna obawa sprowadziła mi atak. Zapisali to w sądzie i potwierdzili.
 Wypowiedziawszy, to Smerdiakow umilkł jakby znużony.
 — A czy opowiedziałeś w sądzie rozmowę, którą miałeś ze mną w wilię mego wyjazdu?