Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/128

 — A o to, czy pan chce, aby morderstwo nastąpiło prędzej.
 — Słuchaj łotrze! to ty! ty zabiłeś — zawołał nagle Iwan.
 Smerdiakow uśmiechnął się pogardliwie.
 — Pan doskonale wie, że nie ja.
 — Zkąd w takim razie to podłe podejrzenie na mnie.
 — Ze strachu najpierw, a potem i z innych przyczyn.
 — Z jakich? z jakich?
 — Zabić sam nie potrafiłbyś pan, a może i nie chciał, ale żeby kto inny zabił, to by panu bardzo dogodziło.
 — I tak spokojnie śmiesz to mówić? Dlaczego by mi to dogodziło, po co? na co?
 — A choćby dla sukcesyi — podchwycił mściwie Smerdiakow. — Przecież po śmierci ojca przypadało na każdego z panów po 40 tysięcy, a nawet i więcej. A gdyby był Fedor Pawłowicz ożenił się z Agrafią Aleksandrówną, to nie dostałoby się wam ani grosza, bo to nie głupia kobieta, zaraz by cały kapitał na siebie przeniosła. A dużo to wtedy brakowało do ślubu? gdyby tylko ona palcem kiwnęła, to wasz ojciec poleciałby za nią z wywieszonym językiem i do cerkwi by ją zaprowadził.
 Iwan hamował się z trudnością.
 — Dobrze, — rzekł wreszcie — widzisz, że słucham cierpliwie i nie zabiłem cię, nie uderzyłem nawet. Mów zatem dalej, dla czego to, według ciebie, miałem chcieć, aby Dymitr został mordercą?