Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/135

 — A! była, ale już dawno o niej zapomniałem.
 Mówiąc to, spojrzał na Iwana z bezprzytomną prawie nienawiścią.
 — Słuchaj, — rzekł Iwan — pamiętaj, że nie odejdę ztąd, póki mi nie odpowiesz.
 — Z pańskiem zdrowiem, widzę, także niedobrze, — mówił Smerdiakow, jakby nie słyszał słów Iwana — czemu to pan tak schudł? a oczy panu pożółkły, białka ma pan zupełnie żółte.
 — Zostaw, u dyabła, w spokoju moje zdrowie i odpowiadaj na pytania.
 — Nie mam tu nic do odpowiadania.
 — Zobaczysz, że cię do tego zmuszę.
 — I czego się pan tak lęka? — pytał Smerdiakow, już nie z pogardą, a ze wstrętem prawie patrząc na swego gościa. — Jutro sąd, ale panu nic się nie stanie, idź pan do domu i śpij spokojnie.
 — Nie rozumiem, czegobym się miał lękać — odrzekł Iwan, a jednocześnie uczuł, że na duszę jego powiał dziwny chłód.
 — Mówię panu, że niema się pan czego lękać, przecież to nie pan zabił.
 Iwan drgnął, słysząc te słowa, przypomniał mu się Alosza. Skoczył z miejsca i chwycił Smerdiakowa za ramiona.
 — Mów wszystko, wężu ty! mów wszystko!
 Smerdiakow nie zląkł się ani trochę.
 — A jeżeli tak, to widać, że pan zabił — rzekł spokojnie.
 Iwan puścił go i opadł na krzesło.
 — Cóż to? czy zmysły straciłeś?