Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/143

czo Smerdiakow. — Przedewszystkiem będzie panu wstyd tak się obwiniać, a potem będzie to zupełnie bezskuteczne, bo ja wszystkiemu zaprzeczę i powiem, że pan to wszystko mówi z gorączki, z przywidzenia, albo z wielkiej miłości do brata, za którego pan chcesz się poświęcić. Któż panu uwierzy, kiedy nie masz pan żadnych dowodów?
 — Pieniądze pokażę — rzekł Iwan.
 — A! pieniądze. Weź je pan sobie, całkiem mi są już teraz niepotrzebne — odparł Smerdiakow drżącym głosem, podsuwając Iwanowi banknoty. — Miałem ja wpierw myśl, że za pieniądze te pojadę do Moskwy, albo zagranicę, że to niby, jak pan mówił, wszystko człowiekowi dozwolone, i cnoty niema, i wiara niepotrzebna. Wszystkiego tego pan mnie nauczył.
 — Własnym rozumem doszedłeś — uśmiechnął się gorzko Iwan.
 — Nie, to za waszem przewodnictwem.
 — A cóż teraz? Uwierzyłeś w cnotę, skoro pieniądze oddajesz.
 — Nie, nie uwierzyłem — wyszeptał Smerdiakow.
 — Więc dlaczegóż oddajesz?
 — Bo, widzi pan... Pierwej toś pan był taki odważny i mówiłeś, że wszystko wolno, a dlaczego teraz taki pan jesteś zastraszony i sam przeciw sobie chcesz świadczyć; tylko, że pan tego nie zrobi.
 — Zobaczymy — rzekł Iwan.
 — Nie zrobi pan, nigdy! Pan jest człowiek uczony i pieniądze pan bardzo lubi, ja to wiem. I poważanie ludzkie pan chce mieć, bo pan jest