Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/144

bardzo dumny i kobiecą urodę lubi pan nad miarę, a przedewszystkiem chciałbyś pan żyć w spokoju i wygodzie, i żeby się nikomu nie kłaniać, to najbardziej! Nie zechcesz pan sobie tak życia marnować, boś pan ze wszystkich synów najbardziej podobny do Fedora Pawłowicza, taką samą masz duszę.
 — Tyś wcale nie głupi — powtórzył jeszcze raz Iwan. — Pierwej miałem cię za głupiego, widzę, że się myliłem.
 — Z pychy swojej miałeś mnie pan za głupiego. Proszę, niech pan weźmie pieniądze.
 Iwan wziął banknoty i wsunął je do kieszeni, potem wstał z miejsca, powtarzając jeszcze raz:
 — Pamiętaj, że jeżeli cię nie zabiłem, to jedynie dlatego, że potrzebny mi jesteś na jutro.
 — A zabij mnie pan, i owszem, zabij, choćby zaraz — mówił Smerdiakow, patrząc dziwnie na Iwana. — Ale gdzietam, pan się nie odważy na nic, na nic się pan teraz nie odważy, a pierwej był pan taki śmiały.
 — Do jutra! — krzyknął Iwan.
 — Niech mi pan jeszcze raz pokaże te pieniądze — prosił Smerdiakow.
 Iwan zatrzymał się, wyjął banknoty z kieszeni; Smerdiakow patrzył na nie jakie dziesięć sekund.
 — No, już teraz może pan iść.
 Ale gdy Iwan odszedł, krzyknął jeszcze raz:
 — Iwanie Fedorowiczu!
 — Czego chcesz?
 — Bywaj pan zdrów, Iwanie Fedorowiczu!