Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/74

dzy. „Od ojca chciał je wydostać i na to jedynie liczył”.
 — A czy nie mówił kiedy przy pani, że chce targnąć się na życie ojca?
 — Och! mówił, niestety, nieraz — westchnęła Grusza — ale tylko wtedy, kiedy był bardzo zły.
 — A wierzyła pani w to, że może spełnić swoją pogróżkę?
 — Nigdy w świecie, polegałam na jego szlachetności.
 — Panowie! — zawołał nagle Mitia — pozwólcie powiedzieć mi jedno tylko słowo.
 — Proszę, niech pan mówi.
 — Agrafia Aleksandrówna! — rzekł uroczyście, powstawszy z miejsca, — wierz Bogu i mnie; nie jestem winien krwi zabitego.
 Usłyszawszy to, Grusza powstała również i przeżegnała się pobożnie przed obrazem.
 — Bogu najwyższemu dzięki! — rzekła z przejęciem, a potem zwróciła się do sędziów, mówiąc:
 — Jeśli tak powiedział, to mu wierzcie. Potrafi on czasem zmyślić coś, dla żartu, dla śmiechu, ale nigdy przeciw sumieniu. Nie skłamał on teraz i prawdę czystą rzekł, ja go znam.
 — Bóg ci zapłać, Agrafio Aleksandrówno — odezwał się drżącym głosem Mitia. — Dużoś mnie podniosła na duchu i pokrzepiła.
 Po skończonem badaniu, Mikołaj Parfenowicz ofiarował Gruszy swoje usługi, gdyby np. potrzebowała koni, albo towarzystwa i opieki.
 — Dziękuję panu sędziemu — odparła, kłaniając się — odjadę z moim staruszkiem, Maksy-