Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/101

 — Wspaniała mowa. — Mówił jakiś poważny pan.
 — Psychologii dużo, — odparł drugi.
 — A wszystko takie prawdziwe.
 — Nie ma co mówić, majster z niego.
 — Ależ to nam dojechał.
 — A tak. Twierdził, żeśmy wszyscy tacy sami, jak Fedor Pawłowicz.
 — Koniec tylko jakiś urwany.
 — No! Póki milczał, to milczał, ale jak się rozgadał. Che! Che!
 — Ciekawym, co powie obrońca?
 — A i temu nic nie darował.
 — Ostrzegał przed nim. — To nie bardzo taktownie.
 — Nerwowy człowiek.
 — No! Nam tu śmiech, a co tam musi czuć oskarżony.
 Zaczął śledzić lornetką pierwsze krzesło z boku.
 — Generałowa jedna, rozwódka.
 — Pikantna, nie ma co mówić.
 — Tamta blondyneczka ładniejsza. Ale jednakże sprytnie przeprowadzili to śledztwo.
 — To też prokurator nie omieszkał pochwalić się publicznie.
 — Zarozumiały człowiek.
 — A jak gromił nasze społeczeństwo. Trójka, — powiada — rozbiegana. W Europie Hamlety, u nas Karamazowy.
 — Liberałom chciał podkadzić.
 — Boi się przytem Fediukowicza.
 — Ciekawym, co ten powie.