Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/117

 Po spełnieniu ostatniej formalności, sąd udał się na osobność dla ostatniej narady. Była to północ, mimo to, nikt nie chciał wracać do domu. Korzystając z przerwy, publiczność przechadzała się po sali, lub posilała się w bufecie.
 Spodziewano się powszechnie uwolnienia. Otaczano obrońcę i winszowano mu z góry. On także pewny był powodzenia.
 — Słuchajcie, uwolnią go z pewnością — wołał jakiś młody człowiek.
 — Oczywiście, że uwolnią.
 — Wstyd! hańba! gdyby było inaczej. Chociażby i zabił, to pomyślcie tylko, jaki to był ojciec. Przytem w chwili morderstwa, w jakim on był stanie, mógł przypadkowo machnąć tłuczkiem i powalił tamtego. Niepotrzebnie tylko wciągali tego Smerdiakowa; na miejscu obrońcy, powiedziałbym poprostu: zabił, ale nie zabił.
 — On też tak i powiedział.
 — Zmiłujcie się, panowie, muszą go w każdym razie uwolnić. Czy pamiętacie, jak w zeszłym roku sąd uwolnił aktorkę, która poderżnęła gardło żonie swego kochanka?
 — Ależ nie dorżnęła jej, zaczęła dopiero rżnąć.
 — A jak on o dzieciach świetnie przemówił!
 — Wspaniale!
 — I o mistycyzmie.
 — Dajcie sobie pokój z mistycyzmem, pomyślcie lepiej, co czeka prokuratora, gdy do domu powróci — żona oczy mu za Mitię wydrapie.
 — Alboż jej tu niema?