Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/126

wo okrutne z jej strony zabolałoby go, jak pchnięcie noża.
 — Bracie, — mówił dalej Alosza, — Katarzyna Iwanówna pragnie bardzo przezwyciężyć twoje skrupuły, co do ucieczki, sama zajmie się wszystkiem, jeżeli Iwan nie wyzdrowieje.
 — Mówiłeś mi już to, — odparł Mitia.
 — A ty nie miałeś nic lepszego, jak powtórzyć to zaraz Gruszy.
 — To prawda — przyznał Mitia. — Ale ona nie przyjdzie dziś rano — dodał nieśmiało, przyjdzie dopiero wieczór. Gdy powiedziałem jej, że Katia zajmie się moją ucieczką, zacięła tylko usta i powiedziała „dobrze”.
 Czuje sama, że tak być musi, zresztą, zrozumiała już chyba, że Katia kocha Iwana, a nie mnie.
 — Czy naprawdę?
 — Iwan, to człowiek niepospolity, nie powinien umrzeć.
 — Katia wierzy w jego wyzdrowienie.
 — Jeżeli tak mówi, to musi być przekonana, że brat nasz umrze i mówi tak ze strachu...
 — Iwan ma silny organizm, wytrzyma. Ja także wierzę w jego wyzdrowienie.
 — I ja także, ale Katia nie musi wierzyć, Ach! jak ona musi cierpieć.
 — Alosza! — rzekł znów Mitia po chwili milczenia, — ja bardzo kocham Gruszę!
 — W katordze nie pozwolą wam być razem, — zauważył pośpiesznie Alosza.
 — Wiem, wiem... a potem. Jeżeli będą mnie bili, nie zniosę tego, zabiję kogo i rozstrze-