Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/36

 — Nie wiem, t. j. wiem, wiem, od niego. On tu był przed chwilą i mówił ze mną.
 Iwan stał pośrodku pokoju, zamyślony, i patrzył w ziemię.
 — Jaki on? — pytał Alosza, rozglądając się po pokoju.
 — Drapnął już — odparł Iwan, podnosząc głowę i uśmiechając się cicho. — On się ciebie, bracie, boi, tyś duch czysty, cherubin, jak ciebie Dymitr nazywa. A wiesz ty, co to serafiny? Cała konstytucya może. A może cały Wszechświat jest tylko molekułą chemiczną.
 — Bracie! — mówił wystraszony Alosza — usiądź, na miłość Boga, uspokój się, tyś chory, masz gorączkę, chcesz, przyłożę ci zimny okład na głowę. Może ci pomoże.
 — Daj mokry ręcznik, musi tu gdzieś leżeć, rzuciłem go niedawno.
 — Niema go tu, ale znajdę, wiem, gdzie jest — uspokajał go Alosza i przeszedłszy na drugi koniec pokoju wziął z umywalni czysty, zupełnie suchy ręcznik, który tam leżał.
 Iwan patrzył na to zdumiony, pamięć zaczęła mu powracać.
 — Słuchaj! — rzekł, wstając. — Przed godziną zmoczyłem ten ręcznik wodą i przyłożyłem do głowy, a potem rzuciłem na podłogę. Jakim sposobem jest obecnie suchy? — nie było tam drugiego.
 — Przykładałeś sobie ręcznik do głowy? — pytał Alosza.
 — Ależ tak, przed godziną.
 Po chwili dodał: