Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/48

niędzy tych ani koperty nie widział wcale, a dopiero później, w czasie procesu, usłyszał o nich poraz pierwszy. Pieniędzy tych nie widział zresztą żaden ze świadków, na co obrońca zwrócił z naciskiem uwagę sądu.
 — Teraz, — rzekł znów Fediukowicz do Grigora — pozwólcie, że zapytam was, z czego zrobiony był ów napój, czy lek, którym was żona napoiła w dzień śmierci waszego pana?
 Grigor spojrzał tępym wzrokiem na pytającego i milczał chwilę, potem rzekł:
 — Były tam różne zioła, szałwia.
 — Tylko szałwia?
 — A jeszcze liście babki.
 — I może pieprz?
 — Był i pieprz.
 — I to wszystko na gorzałce?
 — Na spirytusie.
 W sali dał się słyszeć przytłumiony śmiech...
 — Zatem żona wasza natarła was tym dekoktem, resztę zaś, pozostałą w butelce, wypiliście na sen? Przytem żona wasza wymawiała jakieś, sobie tylko znane, zaklęcia?
 — Wypiłem — odparł Grigor.
 — A dużo tam tego było? Kieliszek może, co?
 — Była szklanka.
 — Szklanka? widzicie, a może i półtorej szklanki. To nieźle uraczyliście się... Wypiwszy półtorej szklanki spirytusu, możnaby dojrzeć otwarte wrota do raju, a cóż dopiero drzwi, prowadzące do ogrodu.