Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-6.djvu/63

szący mu na szyi, w którem zaszyte były pieniądze, zapewne owe półtora tysiąca.
 — Ależ tak, tak, — zawołał ze swego miejsca Mitia, — uderzyłem pięścią w woreczek.
 Fediukowicz rzucił się do oskarżonego, zaklinając go, aby się nie mieszał.
 Następnie wpił się po prostu pytaniami w Aloszę.
 Ten, uderzony również ważnością swego odkrycia, wykazał jasno, że hańba, o której mówił Mitia, polegała zapewne na tem, że, mając na piersi pieniądze, należące do Katarzyny i mogąc je zwrócić, jako połowę swego długu, wolał je jednak zataić, aby je później użyć na uwiezienie Gruszy.
 — I pan jest pewien, że brat pański uderzał się tak wysoko powyżej serca? — pytał pożądliwie Fediukowicz.
 — Ależ tak, — potwierdził żywo Alosza, — pamiętam doskonale, że mię to nawet dziwiło, że bije się w piersi w tym mianowicie punkcie, a nie niżej, a potem pomyślałem, że niema się nad czem zastanawiać.
 Nie rozumiem doprawdy sam, jak mogłem dotąd zapomnieć o tym fakcie.
 Oczywiście, wmięszał się tu i prokurator.
 Prosił Aloszę, aby zechciał powiedzieć wyraźnie, czy brat jego ukazywał na jakiś punkt, czy też po prostu bił się pięścią w piersi.
 — Ależ nie, nie pięścią, ale palcem wskazującym, uderzał się w to miejsce, teraz dopiero przypominam to sobie całkiem dokładnie.
 Przewodniczący zwrócił się do oskarżone-