Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/105

której malowało się w tej chwili jakby zakłopotanie. Trzeba przyznać, że i miss Minchin też wyglądała na zakłopotaną, a w spojrzeniu, jakiem obrzucała owego małego jegomościa, przebijało zmieszanie i rozdrażnienie.
 Usiadła, przybierając postawę sztywno-wyniosłą, i wskazała gościowi krzesło.
 — Proszę siadać, panie Barrow — odezwała się.
 Pan Barrow nie usiadł odrazu. Całą jego uwagę pochłonęła „Ostatnia Lalka“ oraz otaczające ją przedmioty. Włożył na nas okulary i z widocznem na twarzy zgorszeniem przyglądał się tej wystawie. „Ostatnia Lalka“ nie przejmowała się tem bynajmniej; siedziała nieruchomo i spoglądała na niego obojętnym wzrokiem.
 — Sto funtów! — burknął zwięźle p. Barrow. — Same kosztowne materjały, a wykonane u paryskiej modystki! Ależ ten człowiek marnował pieniądze!
 Miss Minchin czuła się obrażoną tem, że ktoś śmie tak urągliwie wyrażać się o najlepszym z jej dobroczyńców. Nawet plenipotenci nie powinni sobie pozwalać na taką samowolę!
 — Przepraszam, panie Barrow — odezwała się chłodno. — Nie rozumiem, co pan chce przez to powiedzieć.
 — Widział kto sprawiać jedenastoletniemu dziecku