Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/123

 — Będziesz robiła wszystko, co ci każą, — brzmiała odpowiedź. — Jesteś dzieckiem pojętnem i uczysz się wszystkiego z łatwością. Jeżeli będziesz starała się być pożyteczną, to pozwolę ci tu pozostać. Mówisz dobrze po francusku, więc możesz pomagać w nauce młodszym dziewczynkom.
 — Będzie mi wolno? — zawołała Sara. — Proszę, niech mi pani pozwoli! Wiem, że potrafię je nauczyć! Ja je lubię i one mnie lubią!
 — Tylko się nie przechwalaj tem, że cię ktoś lubi! — ofuknęła ją miss Minchin. — Będziesz miała do roboty coś więcej, jak uczenie najmłodszych dziewczynek. Będziesz chodziła za sprawunkami, pomagała w kuchni i sprzątała w sali szkolnej. Jeżeli nie będę z ciebie zadowolona, to cię odprawię. Pamiętaj o tem. A teraz odejdź.
 Sara stała jeszcze przez chwilę, wpatrując się w przełożoną, a w jej młodocianej główce ważyły się dziwne, głęboko utajone myśli. Nagle odwróciła się i skierowała kroku ku drzwiom.
 — Zatrzymaj się! — upomniała ją miss Minchin. — Czy nie masz ochoty mi podziękować?
 Sara stanęła, a wszystkie owe dziwne, głęboko utajone myśli zakipiały nagle falą potężną w jej sercu.
 — Za co? — zapytała.