Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/146

 — Czy ty jesteś teraz bardzo biedna, Saro? — zapytała ją poufale zaraz pierwszego dnia, gdy Sara objęła nadzór nad małą „szkółką“ języka francuskiego. — Tak biedna, jak żebrak?
 Ścisnęła tłustą łapką smukłą dłoń Sary i wybałuszyła okrągłe, łzami zalane oczęta.
 — Ja nie chcę, żebyś ty była biedna, jak żebrak!
 Widząc, że Lottie gotowa rozbeczeć się za chwilę, pośpieszyła ją pocieszać.
 — Żebracy nie mają gdzie mieszkać — rzekła odważnie; — a ja przecież mam mieszkanie.
 — A gdzie ty mieszkasz? — nalegała Lottie. — W twoim pokoju śpi nowa uczennica... i nie jest on już taki ładny, jak dawniej.
 — Ja teraz mieszkam w innym pokoju — odpowiedziała Sara.
 — A czy to ładny pokój? — dopytywała się Lottie. — Chcę pójść i obejrzeć.
 — Nie rozmawiaj — upomniała ją Sara. — Miss Minchin na nas patrzy i jeszcze się będzie gniewała, że pozwalam ci szeptać.
 Zdążyła już się przekonać, że musi ponosić odpowiedzialność za wszelkie nieporządki i złamania karności, jakie tylko zdarzyły się w tym domu. Jeżeli dzieci były nieuważne, jeżeli rozmawiały lub hałasowały, ona za to odbierała naganę.