Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/169

stwem. Przeto Sara (prawda, że rumieniąc się), zdecydowała się nakoniec włożyć do kieszonki ofiarowaną monetę.
 — Dziękuję ci — rzekła przytem; — jesteś bardzo miłem i dobrem dzieckiem.
 A gdy on z radością gramolił się do powozu, ona oddaliła się z uśmiechem na ustach, choć oddychała nierówno, a w oczach tlił się ogień dziwny. Że jest obdarta i zaniedbana, o tem wiedziała już dawniej, nie wiedziała jednak dotychczas, że ktoś mógł wziąć ją za żebraczkę.
 Powóz Dużej Rodziny potoczył się po bruku, a siedzące w nim dzieci zaczęły gwarzyć z ożywieniem.
 — Ach, Donaldzie! (takie było imię Guy Clarence‘a) — zawołała Janet niespokojnie — czemu to ofiarowałeś sześć pensów tej dziewczynce? Jestem przekonana, że ona nie jest żebraczką.
 — Ona nie przemawiała żebraczym głosem! — zawołała Nora; — a z twarzy też nie wyglądała na żebraczkę!
 — Zresztą ona wcale nie żebrała — zauważyła Janet. — Bałam się, że ona się rozgniewa na ciebie. Wiesz chyba, że ludzie gniewają się za to, jeżeli ktoś ich niesłusznie uważa za żebraków.
 — Ona się nie gniewała wcale — odparł Donald, nieco zbity z tropu, ale jeszcze pewny siebie. — Za-