Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/17

deseń, krzesła były kanciaste, a na ciężkim marmurowym gzymsie stał ciężki marmurowy chronometr.
 Gdy zasiedli na jednem z tych kanciastych, mahoniowych krzeseł, Sara rozejrzała się szybko wokoło.
 — Nie lubię tego wszystkiego, tatusiu — odezwała się. — Ale przecie i żołnierze, choćby najdzielniejsi, nie lubią iść do bitwy.
 Kapitan się roześmiał. Był młody i lubił żarty, a dziwnych gawęd Sary mógł słuchać bez końca.
 — Tak, moja mała — odezwał się. — Cóż pocznę z sobą, gdy nie będzie miał kto przemawiać do mnie tak poważnie?
 — Ale czemu te poważne rzeczy pobudzają cię do śmiechu? — zapytała Sara.
 — Bo jesteś taka zabawna, kiedy o nich mówisz — odpowiedział, śmiejąc się jeszcze bardziej. Naraz przestał się śmiać, przygarnął ją ramieniem i ucałował, a w oku jakby łza mu się zakręciła.
 W tejże chwili weszła miss Minchin — osoba wysoka, posępna, dostojna i brzydka, jak własna jej kamienica. Miała szerokie, chłodne, rybie oczy i takiż uśmiech, który rozszerzył się jeszcze bardziej, gdy ujrzała Sarę i jej ojca. O młodym oficerze słyszała bardzo dużo dobrego od pani, która rekomendowała jemu jej szkołę; między innemi słyszała, że był