Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/177

mebli, a koło otwartej bramy krzątali się ludzie, raz po raz wnosząc do wnętrza ciężkie paki i sprzęty.
 — Aha! ktoś się wprowadza! — domyśliła się Sara. — Naprawdę ktoś się wprowadza! Aha! teraz z pewnością jakaś miła twarz wychyli się z okna na poddaszu!
 Miała wielką ochotę przyłączyć się do gromadki gapiów, którzy zatrzymali się na chodniku, by przyjrzeć się wnoszeniu rzeczy. Mniemała, że ujrzawszy choćby jeden ze sprzętów, zdołałaby odgadnąć, skąd przybyli i kim są ich właściciele.
 — Meble miss Minchin są do niej zupełnie podobne — myślała; — pamiętam, iż przyszło mi to na myśl w pierwszej chwili, gdym ją ujrzała, pomimo, że byłam wtedy jeszcze tak mała. Powiedziałam to później tatusiowi, a on się roześmiał i przyznał mi rację. Jestem pewna, że Duża Rodzina ma wygodne, obszerne sofy i fotele; różowe tapety, które widziałam u nich na ścianach, są zupełnie takie jak oni... ciepłe, wesołe, łagodne i jasne.
 W parę godzin później wysłano ją do zieleniarki po pietruszkę; gdy doszła do schodków, wiodących na ulicę, naraz serce jej poczęło bić szybko. Z wozu meblowego wyjęto właśnie parę mebli i ustawiono na chodniku. Był tam piękny stół starannie odrobiony z drzewa tekkowego, parę krzeseł i szafa suto ozdo-