Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/221

 Stała przez chwilę za oknem i rozmyślała, poczem zdjęta ciekawością podeszła ku drzwiom i zapytała żebraczkę:
 — Kto ci dał te ciastka?
 Dziecko skinęło głową w stronę, gdzie odeszła Sara.
 — A co ci ona mówiła? — dopytywała się kobieta.
 — Pytała mnie, cym nie głodno — odpowiedziała dziewczynka chrapliwym głosem.
 — A coś ty odpowiedziała?
 — Pedziałam, że jezdem głodno.
 — A ona wtedy weszła do sklepu, kupiła ciastka i dała je tobie?
 Dziecko kiwnęło głową.
 — A ile?
 — Pięć.
 Kobieta zamyśliła się i rzekła półgłosem:
 — Sobie tylko jedno zostawiła! A widziałam z jej oczu, że mogła zjeść wszystkie sześć... i więcej!
 Powiodła wzrokiem za małą, niknącą już wdali figurką Sary i poczuła wyrzuty, jakich nie doświadczała dotąd nigdy w swem życiu.
 — Szkoda, że odeszła tak prędko — pomyślała sobie. — Powinnam była dać ich conajmniej dwanaście.
 Poczem zwróciła się do małej żebraczki:
 — I cóż? Jesteś jeszcze głodna?