Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/237

szła. Tym razem miała czas i sposobność nieco się zdenerwować, bo Melchizedech wylazł już z nory i węszył wokoło przez czas dłuższy, a raz nawet wydał stłumiony pisk, przysiadłszy na tylnych łapkach i patrząc wyraźnie w jej stronę.
 — O Saro, jakże się cieszę, żeś przybyła! — zawołała na widok wchodzącej. — Melchizedech tak wciąż węszy wokoło! Starałam się go namówić, by wrócił do nory, ale on nie chce długo w niej siedzieć. Wiesz, że go lubię... ale boję się, gdy on węszy w moją stronę. Jak myślisz? Czy on kiedy nie skoczy na mnie?
 — Nie — odpowiedziała Sara.
 Ermengarda przysunęła się na skraj łóżka i spojrzała na przyjaciółkę.
 — Wydajesz mi się bardzo zmęczona, Saro — rzekła. — Jesteś blada jak ściana.
 — Tak, jestem zmęczona — odpowiedziała Sara, siadając na kulawym podnóżku. — Aha, jest tu i Melchizedech... przylazł biedaczek, by poprosić o kolację.
 Melchizedech wylazł przed chwilą z nory, jakby posłyszał jej kroki na schodach, i podszedł ku niej z wyrazem serdeczności i oczekiwania. Sara włożyła rękę do kieszeni i wywróciła nazewnątrz podszewkę, potrząsając głową.
 — Przykro mi bardzo — odezwała się. — Nie zo-